ดาหลา

ชื่ออื่น : กาหลา, กะลา
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Etlingera elatior (Jack) R.M. Smith
ชื่อวงศ์ : ZINGIBERACEAE

ลักษณะทางพฤกษศาสตร์ : 

  • ดาหลา เป็นไม้ล้มลุกมีเหง้าใต้ดิน สูงได้ถึง 5 เมตร
  • ใบดาหลา เป็นใบเดี่ยว รูปขอบ ขนาน กว้าง 15-20 ซม. ยาวประมาณ 50 ซม. ผิวใบเกลี้ยง
  • ดอกดาหลา สีขาวนวล ออกเป็นช่อจากเหง้าใต้ดิน ขนาดผ่านศูนย์กลาง 10-18 ซม. ก้านช่อดอกยาวถึง 1 เมตร กลีบประดับรอบนอกแผ่บาน ปลายมน กว้าง 2-4 ซม. ยาว 4-7.5 ซม. กลีบประดับชั้นในเรียงซ้อน กันแน่น มีขนาดลดหลั่นกัน ยาว 1-3.5 ซม. ดอกย่อย สีขาว กลีบดอกเชื่อมกันเป็นหลอด ปลายแยกเป็นสามแฉก กลีบปากมีขอบ สีเหลือง เกสรผู้สมบูรณ์ 1 อัน
  • ผลดาหลา รูปกลม มีขนนุ่มขนาด ผ่านศูนย์กลาง 1-2 ซม. เมล็ดมีขนาดเล็ก
ส่วนที่ใช้เป็นยา : ต้น, หน่ออ่อน, ดอก, เหง้า

สรรพคุณดาหลา : 

  • เหง้าหัว มีรสเผ็ดร้อนเฝื่อน ต้มรับประทานเเละอาบ แก้โรคประดง ผื่นคันตามผิวหนัง
  • ต้น, หน่ออ่อน, ดอก มีรสเผ็ดร้อนซ่า แก้เสมหะในคอ แก้ลมแน่นหน้าอก (อุระเสมหะ) บำรุงเตโชธาตุให้สมบูรณ์ แก้เลือดออกตามไรฟัน

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ชะเอมไทย

รูปภาพ
ชะเอมไทย ชะเอมไทย ชื่อวิทยาศาสตร์  Albizia myriophylla Benth. จัดอยู่ในวงศ์ถั่ว ( FABACEAE  หรือ  LEGUMINOSAE ) และอยู่ในวงศ์ย่อยสีเสียด ( MIMOSOIDEAE  หรือ  MIMOSACEAE ) [3] สมุนไพรชะเอมไทย  มีชื่อท้องถิ่นอื่น ๆ ว่า  ตาลอ้อย  (ตราด),  อ้อยสามสวน (อุบลราชธานี),  ย่านงาย  เซเบี๊ยดกาชา (ตรัง),  อ้อยช้าง  (สงขลา, นราธิวาส),  ชะเอมป่า  (ภาคกลาง),  ส้มป่อยหวาน  (ภาคเหนือ), เพาะซูโฟ (กะเหรี่ยงแม่ฮ่องสอน), กอกกั๋น เป็นต้น [1],[3],[4] ลักษณะของชะเอมไทย ต้นชะเอมไทย  จัดเป็นไม้เถายืนต้นขนาดกลาง มีหนามทั่วไปตามลำต้นและกิ่งก้าน ลักษณะของเถาจะมีตุ่มหนามด้าน ๆ ขนาดเล็กอยู่ตามลำต้นและกิ่งก้าน เปลือกผิวมีลักษณะขรุขระและมีสีน้ำตาล เนื้อไม้มีสีเหลืองอ่อนและมีรสหวาน สามารถพบได้ตามป่าดงดิบเขาและป่าโปร่งทั่วไป [1],[2] ใบชะเอมไทย  ใบมีขนาดเล็กละเอียดเป็นฝอย ๆ โดยเป็นใบประกอบแบบขนนก 2 ชั้น มีความยาวประมาณ 10-15 เซนติเมตร เรียงสลับกัน ส่วนใบย่อยเรียงตรงข้ามกัน มีก้านใบร่วมยาวประมาณ 17 เซนติเมตร ส่...
อ่านเพิ่มเติม

มะยม

รูปภาพ
มะยม มะยม ชื่อสามัญ  Star gooseberry มะยม ชื่อวิทยาศาสตร์  Phyllanthus acidus (L.) Skeels จัดอยู่ในวงศ์มะขามป้อม ( PHYLLANTHACEAE ) สมุนไพรมะยม  มีชื่อท้องถิ่นอื่น ๆ ว่า หมากยม หมักยม (ภาคอีสาน), ยม (ภาคใต้) เป็นต้น มะยม  จัดเป็นไม้ยืนต้นขนาดเล็กถึงขนาดกลาง เปลือกของลำต้นขรุขระมีสีเทาปนน้ำตาล ใบมะยมเป็นใบประกอบ มีย่อยออกเรียงสลับกันเป็น 2 แถว ลักษณะของผลเมื่ออ่อนจะเป็นสีเขียว แต่ถ้าแก่แล้วจะเป็นสีเหลืองหรือขาวแกมเหลือง เนื้อฉ่ำน้ำมาก ในผลมีเมล็ดกลม ๆ สีน้ำตาล 1 เมล็ด สำหรับรสชาติจะมีรสหวานอมฝาด มะยมนั้นมีทั้งตัวผู้และตัวเมีย โดยลักษณะเด่นของต้นตัวผู้จะออกดอกเต็มต้นแต่ไม่ติดลูก ส่วนต้นมะยมตัวเมียนั้นจะมีดอกน้อยกว่า ซึ่งในทางการแพทย์นั้นนิยมใช้มะยมตัวผู้เป็นหลักทั้งใบและราก เพราะมีสรรพคุณทางยาค่อนข้างสูงกว่ามะยมตัวเมีย ข้อควรระวัง  : น้ำยางจากเปลือกของรากมะยมจะมีพิษเล็กน้อย การรับประทานเข้าไปอาจจะมีอาการปวดท้อง ปวดศีรษะ และมีอาการง่วงซึมได้ ควรระวังน้ำยางจากเปลือกรากให้ดี สำหรับความเชื่อในตำราพรหมชาติฉบับหลวง ระบุไว้ว่าให้ปลูกต้นมะยมใน...
อ่านเพิ่มเติม

กันเกรา

รูปภาพ
กันเกรา กันเกรา ชื่อสามัญ  Anan, Tembusu กันเกรา ชื่อวิทยาศาสตร์  Fagraea fragrans Roxb. วงศ์ดอกหรีดเขา ( GENTIANACEAE ) สมุนไพรกันเกรา  มีชื่อท้องถิ่นอื่น ๆ ว่า มันปลา (ภาคเหนือ ภาคอีสาน), ตำแสง ตำเสา ทำเสา (ภาคใต้), ตาเตรา (เขมร-ภาคตะวันออก), ตำมูซู ตะมะซู (มลายู-ภาคใต้) เป็นต้น ข้อควรรู้  : ต้นกันเกราจัดเป็นต้นไม้ประจำจังหวัดสุรินทร์ และยังเป็นต้นไม้ประจำมหาวิทยาลัยอุบลราชธานี มหาวิทยาลัยนครพนม และมหาวิทยาลัยราชภัฏร้อยเอ็ดอีกด้วย ลักษณะของกันเกรา ต้นกันเกรา  เป็นไม้ยืนต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ สูงประมาณ 10-15 เมตร (อาจสูงได้ถึง 25 เมตร) เปลือกต้นเรียบมีสีน้ำตาล เมื่อต้นแก่จะแตกเป็นร่องลึกตามยาว ขยายพันธุ์ด้วยวิธีการเพาะเมล็ดและการปักชำ มีถิ่นกำเนิดตามป่าเบญจพรรณและตามที่ใกล้กับแหล่งน้ำ ในประเทศไทย พม่า มาเลเซีย เวียดนาม และอินเดีย สำหรับในบ้านเราต้นกันเกราขึ้นได้ทั่วไปในทุกภาคของประเทศไทย แต่จะพบได้มากทางภาคใต้ ใบกันเกรา  ลักษณะของใบเป็นใบเดี่ยว ออกเรียงตรงข้ามกัน ใบหนาแน่นที่ปลายกิ่ง เป็นรูปรี สีเขียวเข้มเป็นมัน ปลายใบและโคนใบแหล...
อ่านเพิ่มเติม